از مهربانی‌ها...

برخی رابطه‌ها را وقتی وارد شدی، از قبل باید تکلیفت را با خودت مشخص کنی، باید حساب‌کتابت معلوم باشد، که دیگر جای پشیمانی و برگشتی نیست. باید مرد سفر باشی و جا نزنی.این رابطه‌ها مثل اتوبانند. فقط باید بگازی و به پشت سرت هم نگاه نکنی و به برگشت فکر نکنی. یادت باشد که وقتی با کسی عهد بستی و همسفر شدی، مسوول تمام عواطف و احساسات او تویی. تو دیگر فقط مال ِخودت نیستی. تو شاید تنها دلیل و دلخوشی یک‌نفر برای زندگی باشی. تو شاید حتی تنها بهانه‌ی لبخند یکی باشی.یادت باشد تو خودت خواستی این بهانه و دلخوشی باشی،پس حق نداری آن را پس بگیری. یادت باشد اگر هوس برگشت کردی و در جاده دنده‌عقب بگیری شاید این همسفرت باشد که ضربه‌اش را می‌خورد. یادت باشد که وقتی با کسی سوار بر کشتی زندگی شدی، حق نداری زیر پایت را سوراخ کنی و بگویی به خودم مربوط است! به همسفرت فکر کن. به اینکه اگر هنوز هم فکر می‌کنی که هنوز هم تنها بهانه و دلخوشی‌اش تویی، پس لبخند بزن و خودت را به موج‌های زندگی بسپار و از طوفانی شدن مسیر نهراس...